HBO onderwijs. We hebben het allemaal gezien, ervaren, erdoorheen geworsteld. We kennen de uitdagingen. De lopende band. Het eindeloze proces. De een na de andere student, stuk voor stuk, elk student op precies hetzelfde moment, ongeacht hun unieke sterke punten of behoeften. Studenten komen als ruwe grondstoffen binnen, gaan door een reeks gestandaardiseerde onderwijsprocessen en komen er aan de andere kant uit als afgewerkte producten, klaar om de arbeidsmarkt op te gaan. Het lijkt efficiënt, maar is het dat ook echt?
We hebben een onderwijssysteem dat is ontworpen als een lopende band, bedoeld om studenten in grootschalige batches door cursussen te verplaatsen. Het doel is nobel: een gestandaardiseerd curriculum aanbieden aan zo veel mogelijk studenten. Maar ondanks de vast wel goede intentie achter dit doel, is de realiteit vaak een stuk minder mooi. De student die niet past bij het standaard tempo en huidige onderwijsmodel valt keihard onnodig uit. We praten over inclusiviteit, maar als je buiten de norm valt filteren we je weg als grondstof met een bindend studie advies, het liefst zo snel mogelijk. Het potentieel van deze outliers, onder én boven de norm, door kennis, mindset of privé omstandigheden, blijft vaak onbenut en we verliezen de kans om hun unieke talenten te mogen ontwikkelen, te gebruiken en in te zetten voor een maatschappij die deze outliers volgens mij nu juist zo hard nodig heeft.
Deze lopende band benadering van het HBO onderwijs heeft daarmee een duidelijk neveneffect: onnodige uitval. Een aanzienlijk deel van mijn studenten valt uit, vaak door gevoelens van ontmoediging, vervreemding of simpelweg omdat ze niet passen in de standaard mal. Six sigma applied, waste categories indentified, proces score 100%. Deze uitval is een persoonlijke ramp, niet alleen voor elke student maar ook voor mij als docent. Vooral ook voor mij. Je ziet de potentie, de kans, de ruwe diamant, maar je krijgt niet de kans om ze echt te verder te helpen. Studenten heb je even te leen: mijn taak is toch vooral ze, ieder individueel, maximaal voor te bereiden op de arbeidsmarkt, wat zou je willen als het jouw kind zou zijn?
We hebben een nieuwe aanpak nodig, eentje die in staat is om studenten te omarmen in al hun diversiteit en individualiteit. En hier komt ChatGPT om de hoek kijken. ChatGPT, de revolutionaire AI van OpenAI, biedt ons precies die ontbrekende mogelijkheid. Deze AI technologie is als een persoonlijke tutor, 24/7, die zich aanpast aan de unieke behoeften van elke student afzonderlijk, die hen in hun eigen tempo en op hun eigen niveau begeleidt. Het levert een gepersonaliseerde benadering van leren op die uiteindelijk het onnodige uitvallen van studenten drastisch kan verminderen. Een kans die het waard is om te grijpen lijkt mij.
Maar wat betekent dit voor docenten? Verandert hun rol? Absoluut! Maar ik denk vooral op een positieve manier. Wij docenten zijn niet langer de poortwachters van de ivoren toren van kennis, maar worden veel meer facilitators, coaches, inspirators. We kunnen onze tijd en energie besteden aan het stimuleren van kritisch denken, betere vragen stellen, start with why en focus op de mens achter de student. We mogen ons veel meer bezighouden met het faciliteren van diepgaande discussies, aanmoedigen van creativiteit, het vinden en aanwakkeren van de passie van elke student, ieder afzonderlijk, en het bijstaan van studenten met het omgaan van uitdagingen die bij hun leeftijd passen.
Dit is wat leren zou moeten zijn uiteindelijk: geen eenrichtingsverkeer van een lopende band, maar een interactief proces van exploratie en ontdekking. Samen. Education of One. Een Revolutie in leren en lesgeven is hier, vandaag, laten we starten!
Recent Comments